yalnızlık üzerine anlamsız yazı.

"duymak istediklerimizi mi duymalıyız sence?
görmek istediklerimizi mi görmeli?
yoksa sadece yaşamak için mi görmeli ve duymalı mıyız?"

uzun süredir duyduğum tek şey bu cümlelermiş gibi hissetmiştim. anlamsız bir boşlukta hissedilen tüm duygusuzluktan arınmaya çalışmaktı bu. bişeyleri kabul etmek, hayatımın değiştiğini anlamaya başlamaktı.. birşeyler değişmişti. ve ben bunun hakkında tek bir düşünceye bile sahip değildim. anlamlandıramıyordum olanları. bu anlamsızlık eftarımdaki herşeyi de bulanık, anlamsız hale getirmeye yetiyordu. belki de bu yüzdendi, sürekli aynı kelimeleri tekrar etmem.

ve bu üç cümle, beynimin içindeki bir tünelden çıkartmaya yetmişti beni. ya da tam çıktığım sırada farketmiştim bu cümleleri. geride kalanlar ise hala anlamsız ve karanlık benim için. fakat artık her ne olursa olsun, değişmeyecek olan o tek duyguyu biliyorum. o da, yalnızlığın getirmiş olduğu sonsuz karmaşıklık duygusu..